დღეს მე და ჩემი თანაკლასელები ძალიან სევდიანი, მაგრამ ამავდროულად შინაარსიანი გაკვეთილის მონაწილენი ვიყავით. ასმათ მასწავლებელმა 25 თებერვალზე დაგვაფიქრა, გვესაუბრა საქართველოს ოკუპაციაზე, იმის მიუხედავად, რომ იმ ტრაგედიიდან 101 წელი გავიდა, მაინც გვტკივა და უცრემლოდ ვერ ვიხსენებთ ქვეყნის თავისუფლებას შეწირულ ქართველ იუნკრებს, მოწყალების დას მარო მაყაშვილს. გავიხსენეთ 1921 წლის 25 თებერვლი, დღე, როცა, კოლაუ ნადირაძის თქმით, ,,თოვდა და თბილისს ებურა თალხი", რადგან ჩემს ქვეყანაში ,,შემოდიოდა სიკვდილი ცელით." გავიხსენეთ ჩვენი უახლესი ისტორია, ტკივილადქცეული აფხაზეთი და სამაჩაბლო, ჩვენი დროის საამაყო ქართველები - ჟიული შარტავა და გიორგი ანწუხელიძე. ვისაუბრეთ ომზე, რომელიც რუსეთმა გააჩაღა უკრაინაში, გავიხსენეთ საომარი მოქმედებების დროს ტრაგიკულად დაღუპული ჩვენი თანატოლი, 13 წლის ანტონ გერაშჩენკო. დავალებაც ჩვენით შევარჩიეთ, გადავწყვიტეთ, ჩვენებურად, ბავშვურად გაგვეპროტესტებინა ქართველი და უკრაინელი ხალხის ტრაგედია. წერილები მივწერეთ რუსეთისა და უკრაინის პრეზიდენტებს, პუტინს ვთხოვეთ, შეწყვიტოს სისხლის ღვრა, ზელენსკისა და კლიჩკოს შევუქეთ გამბედაობა და ქვეყნის ერთგულება, ჩვენს თანატოლ უკრაინელებს მოვეფერეთ და მშვიდობა ვუსურვეთ..
Saturday, February 26, 2022
25 თებერვალი
დამთავრდა გაკვეთილი, მაგრამ მე და ჩემი თანაკლასელები ვისხედით და გაკვეთილზე მოსმენილი, გუშინ და დღეს განცდილი გადაგვქონდა ფურცლებზე. მინდა, ჩვენი ფიქრები თქვენც გაგიზიაროთ და კიდევ ერთხელ დავაფიქსიროთ ჩვენი პოზიცია: არა ომს, არა ოკუპაციას!
დღეს 25 თებერვალია, 101 წელი გავიდა საქართველოს ოკუპაციიდან, მაგრამ არაფერი შეცვლილა, სამწუხაროდ, ისევ საშინელება იჭედება გრდემლზე, ,,ისევ გოლგოთა, სისხლი და ცრემლი"
- ანასტასია
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment